VrouwenPower.nl, oktober 2009

Famiglia gaat over een au pair die achter de schermen van het Italiaanse decor belandt en tot onthullende ontdekkingen komt over zowel de cultuur als zichzelf.

“Ik denk dat het een beetje te klein voor je is.” Misprijzend kijkt de ranke verkoopster hoe ik me uit alle macht in een extra large broek probeer te wurmen. En dat terwijl ik in Nederland een medium waard ben. Milaneze dames zijn niet alleen mager, maar ook heuploos of hebben dit tot hun levensdoel gemaakt. Ik bevrijd mezelf en zet door naar Fashion & Fitness, de sportschool waar ik me heel dapper ga inschrijven.

Het woord ‘Fashion’ doet me huiveren, maar het ingrediënt ‘goedkoop’ laat me zwichten. Nadat het in mantelpakje gestoken meisje me heeft ingeschreven, mag ik gaan werken aan een Milanees lichaam. Ik baan me een weg door de aan apparaten zwaaiende superlijven en probeer de Back Extension Machine. Hoe werkt dat ding in godsnaam? Ik tik de dichtstbijstaande fitness instructeur op zijn schouder. Hij draait zich om, kijkt me geërgerd aan door zijn zonnebril en draait zich weer om. ‘Personal Trainer’ lees ik op zijn rug. Ik snap er ook niks van.

Na mijn zwoegerij heb ik wel een lunch verdiend. Aan de tafel naast me knabbelt een jongetje van een jaar of vijf aan zijn sandwich. Het skelet tegenover hem moet zijn moeder zijn. Ze nuttigt een stuk meloen. “Zeg het maar!” roept een slanke ober. “Een sandwich met mozarella, een gemengde salade en kippensoep.” De ober kijkt om zich heen. “Zal ik even wachten tot de rest er is?” “De rest?” vraag ik. “Dit is voor u alleen!” concludeert hij verbijsterd. Ik knik hongerig. Op het gezicht van de ober verschijnt nu een verachtende blik, terwijl hij langzaam afdruipt.

Heel Milaan lijkt geobsedeerd door una bella figura magre, een goede magere verschijning. Daarnaast is het ongepast om ouder te worden, hetgeen de vele pruillippen en opgepompte borsten verklaart. Gelukkig ontmoet ik vanavond Milanezen die nog wel van eten houden. Silvia’s broer is opperbaas van een soort Italiaanse Sanoma Uitgevers en een van de tijdschriften, een kookblad, verzorgt ook kookcursussen. Vanavond mag ik meedoen. In ruil hiervoor moest ik wel een hele vrije zondag opofferen aan Silvia’s oogappeltjes, zodat zij en Lorenzo aan qualitytime konden doen. Ze keerden apart terug met ruzie.

“Room?!” roepen de cursisten in paniek. “Maar kan er niet iets anders in dan room?!” Het recept van vanavond luidt pasta alla carbonara. Het lijkt wel alsof we mee figureren in een typisch Italiaans televisieprogramma. Geheel naar Raiuno-maatstaven is de kok een oude knar omringd door geplastificeerde vrouwen met uitpuilende decolletés. ‘Zonder room is mijn recept niet compleet!’ verdedigt de kok zich, maar de arme man is kansloos. De room wordt vervangen door niks en het gerecht vult voor geen meter.

Terwijl de dames nakletsen over nieuwe neuzen en geslaagde liposucties, pak ik de tram naar Hollywood, een discotheek waar je onder meer voetballers kunt spotten. “Paris Hilton had hier gisteren nog een feestje,” vertelt Stefania me, mijn enige Italiaanse vriendin. Deze avond promoten strakgetrainde meisjes in hotpants een zoetjesmerk. Ook loopt er een hippe fotograaf rond. Hij flitst ons. “Waar zijn die foto’s voor?” vragen we vereerd. “Voor de website, voor en na. Jullie zijn vóór,” wijst de fotograaf beschuldigend in onze richting. Stefania kijkt bedrukt voor zich uit. “Ik moet ook meer sporten.”

Met gierende remmen stopt er plotseling een politieauto. “Vast weer een cocaïne-melding,” verklaart Stefania. Een naaldhak steekt uit de auto, op zoek naar vaste bodem. Een tot in de puntjes gestylde politieagente stapt uit. Ze begeeft zich naar de plaats van de crime alsof ze een modeshow loopt. Haar mannelijke versie stapt ook uit, maar halverwege de catwalk blijft hij steken bij een model. Ik voel me duizelig worden. Ontwaak ik zo meteen uit een droom of barst ik gewoon van de honger?

Geschreven voor: VrouwenPower.nl, 31 oktober 2009