VrouwenPower.nl, december 2009

Famiglia gaat over een au pair die achter de schermen van het Italiaanse decor belandt en tot onthullende ontdekkingen komt over zowel de cultuur als zichzelf.

Noodgedwongen werkte ik in Nederland samen met een oersaaie collega. Het hoogtepunt van zijn grondig gestructureerde bestaan was het lidmaatschap van een Italiaanse kookclub. Elke maandag verkondigde hij trots zijn nieuwste culinaire bevindingen. Vlak voordat ik naar Italië vertrok sprak hij me dan ook wijs toe: “Ah! De Italiaanse keuken. Veel verse groenten, alles bereid met olijfolie, héél gezond”. Ik zie zijn zelfingenomen hoofd weer voor me, terwijl ik met maagkrampen en verstopte darmen op bed lig en bal mijn vuisten. Hopelijk stikt hij in een spaghettisliert!

Na een nachtmerrie waarin reusachtige witte broden me achtervolgen, breekt het ochtendritueel aan. Tijd om de kinderen uit bed te trommelen. Zoals gewoonlijk blijft Marco tot vijf minuten voor het ontbijt in bed liggen en bedenkt Aurora zich meerdere keren dat ze toch iets anders aan wil. Alessandro daarentegen luistert. Het ontbijt bestaat uit warme chocolademelk met koekjes en voor Silvia en mij uit koffie met koekjes. Waarom we altijd met zijn vijven naar het schoolbusje afdalen begrijp ik nog steeds niet. Het lijkt wel alsof Silvia niets kan zonder au pair.

Vandaag besluit ik ‘bruin’ voedsel te gaan bemachtigen. Na weken witmeel en suikers zijn mijn darmen verstopt, lijd ik aan hevige maagkrampen en ziet mijn huid eruit als een krant. In de supermarkt vind ik zowaar zilvervliesrijst en volkoren pasta, maar het enige bruinbrood ligt tussen de crackers en is voorverpakt, taai en beche. Op naar de bakker. “Een bruinbrood, graag”, probeer ik nogmaals. Is mijn Italiaans zo slecht? Achter me klinkt gezucht en keelgeschraap. Dit herhaalt zich bij nog een paar bakkers. Ik geef het op. Met rammelende maag begeef ik me naar een café en bestel met tegenzin een witte sandwich.

Teleurgesteld keer ik huiswaarts en wacht op het schoolbusje. De kinderen stormen naar buiten waarbij Alessandro zijn peperdure gitaar mijn richting in smijt. Ik maak een duikvlucht en kan hem nog net redden. Vijf uur, nationale snacktijd, tijd voor een merenda. Voor de kinderen bestaat dit uit wit brood met chocoladepasta, koekjes of, als de huishoudster er nog is, snoep. De bijna gepensioneerde dame draagt altijd een schoonmaaksterspakje en heeft het na twintig dienstjaren geschopt tot ‘onderdeel van het huishouden’. De kinderen sprinten op haar af en graaien de snoepjes uit haar handen.

Na huiswerkbegeleiding, ruzies sussen, ladingen speelgoed opruimen en een badsessie die van de vloer een zwembad heeft gemaakt, gaan we eten. In alle rust heeft Silvia zich kunnen wijden aan het avondeten. De kerntaak van een Italiaanse vrouw en tevens het enige huishoudelijke dat Silvia doet. Het dringt opeens tot me door dat ik onmogelijk mijn eigen zilvervliesrijst kan gaan koken. Silvia zou zich diep beledigd voelen. De pot schaft risotto alla milanese met parmezaanse kaas. De groente is voor de vijfde keer deze week nergens te bekennen. Er zit niets anders op, ik moet me overgeven aan de Italiaanse thuiskeuken. Die nacht word ik aangevallen door een enorme parmezaanse kaas.

Verrassend genoeg ben ik met de overdosis aan witmeel en suikers geen gram aangekomen. Integendeel, ik ben zelfs afgevallen. Dit komt, constateer ik wijs, doordat Italië geen snackcultuur kent. Behalve enkele kebabzaken, die van chauvinist Berlusconi zo snel mogelijk weer mogen verdwijnen, vind je nauwelijks snackgelegenheden. Met uitzondering van la merenda is tussendoor eten ongebruikelijk. Gaandeweg verdwijnen ook mijn kwaaltjes. Tevreden kijk ik in de spiegel. Niet alleen heb ik nu een Italiaanse maag, ik begin ook steeds meer te lijken op een velina!

Geschreven voor: VrouwenPower.nl, 6 december 2009