VrouwenPower.nl, februari 2010

Famiglia gaat over een au pair die achter de schermen van het Italiaanse decor belandt en tot onthullende ontdekkingen komt, zowel over de cultuur als over zichzelf.

“Ciao mama”. Luca kijkt me schaapachtig aan. “Mijn moeder is altijd erg bezorgd”, verklaart hij. Na een bewegelijk avondje uit bracht Luca (29) me in zijn Audi A5 Coupé weer terug naar huis. Net toen zijn lippen richting de mijne uit tuitten, rinkelde zijn Apple iPhone. Wat baalde ik. Nu echter dank ik Luca’s moeder op mijn blote knieën. Ik vroeg me al af hoe hij drie stedentrips per maand, een Audi en Dolce&Gabbana financierde met een Italiaans salaris. Over zijn thuisbasis bleef hij vaag. Zijn loon mag dan ontoereikend zijn voor een eigen plek, vanuit hotel mamma leeft hij ervan als een prins.

Niet geheel onbevooroordeeld vertrok ik naar Italië. Iedereen is bekend met de Italiaanse moederskindjes. Maar in hoeverre berust dit cliché op de werkelijkheid? Volgens de laatste officiële cijfers woont ongeveer de helft van de Italianen onder de veertig nog bij hun ouders, waarvan iets minder vrouwen. De reden ligt vooral in de lage salarissen en het dure leven. Maar mannen genieten thuis wel meer privileges in het katholieke en nog altijd conservatieve Italië. Zonen worden meer verwend en voorgetrokken op dochters. Al bij de geboorte worden ze hartelijker verwelkomd.

Zo klaagde Silvia eens over haar schoonouders die haar zonen veel meer aandacht gaven dan haar dochter. “Het is typisch Italiaans”, gaf ze toe. “Lorenzo had ook minder blij met Aurora geweest als er niet eerst twee zonen waren geboren. Het is de waarheid”. Maar al geeft Silvia haar kinderen zelf misschien wel evenveel aandacht, met haar oudste zoon heeft ze een verbond gesloten. Zij leunt op hem en in ruil daarvoor mag hij alles, zoals de baas spelen over zijn jongere broertje en zusje. Lorenzo is er immers weinig.

“Wat ik vaak zie is dat de vader vreemd gaat en de moeder zich volledig op haar zoon stort, het moederskindje”. Ik heb een lunchafspraak met Mieke. Toen haar jarenlange relatie met een Italiaan eindigde, wilde ze niet meer terug naar het geplande Nederland. Mieke maakt lange dagen bij een exportbedrijf waar ze wordt uitgebuit voor een hongerloontje. “Als schoondochter kreeg ik het zwaar te verduren. Misschien had ik er als Italiaanse beter mee om kunnen gaan”. Mieke kijkt voor zich uit en knikt. “Ja, ik zou nu graag weer een maatjesrelatie willen”.

Al doodt de maatjesrelatie met dezelfde fietsen, samen koken en kort haar na het eerste kind dan alle passie, over het algemeen zijn ze wel een stuk monogamer. Maar wat vinden Italiaanse vrouwen eigenlijk van hun mannen? De meer geëmancipeerde kijken wat sneller over de grens. Stefania, mijn niet zo typisch Italiaanse vriendin, noemt Italiaanse mannen zelfs “vreselijk” en heeft helemaal het licht gezien in blonde Noord-Europese boys. Maar de meer traditionele eisen vooral van een man dat hij hen onderhoudt.

Zo’n traditionele vrouw is Silvia en Lorenzo vertegenwoordigt het getrouwde resultaat van het moederskindje. Hij gaat en staat waar en wanneer hij maar wil, terwijl Silvia het thuisfront bemant, aangepast aan zijn carrière. Daarnaast heeft Silvia zich volledig op haar gezin gestort en in het bijzonder op haar oudste zoon. Als protest schreeuwt ze Lorenzo regelmatig de keuken uit en huurt volop personeel in om het zichzelf comfortabel te maken. Maar had ze zoveel keuze?

Het is nog maar tien jaar geleden dat Silvia werd ontslagen omdat ze aan kinderen begon. Parttime werk is nog steeds zeldzaam in Italië en mannen domineren nog altijd de arbeidsmarkt. Ik trof Silvia eens huilend aan thuis. Lorenzo en zij waren die dag 20 jaar getrouwd, maar hij had geen bloemen meegebracht. “Ik moet op zoek naar een vriendje”, besloot ze woedend. Romantiek in Italië is vooral voorbehouden aan affaires, binnen huwelijken komt het weinig voor. Maar aan de buitenkant lijkt alles altijd mooi.

Geschreven voor: VrouwenPower.nl, 7 februari 2010