VrouwenPower.nl, september 2009

Famiglia gaat over een au pair die achter de schermen van het Italiaanse decor belandt en tot onthullende ontdekkingen komt over zowel de cultuur als zichzelf.

Italiaans memory spelen en kinderboekjes voorlezen blijkt onvoldoende. Wil ik bij terugkomst echt indruk maken, dan moet ik terug de schoolbanken in. Voor een moment verlang ik naar kantoor. Ik selecteer op goedkoop en begeef me samen met Kate, een Nieuw-Zeelandse nanny en tevens mijn overbuurmeisje, naar de plek des onheils. We arriveren bij een grauw gebouw in een Siberië-achtige buitenwijk van Milaan.

Het lokaal is op een man na volledig gevuld met vrouwen. Onze lerares zit al klaar achter haar bureau, een potige vrouw van middelbare leeftijd. Ze kijkt streng en vertrekt geen spier. “Stel jullie voor!” commandeert ze. “In het Italiaans!” Het eerste slachtoffer is de dichtstbijzittende cursist. Hakkelend vertelt Magda (28) dat ze uit Hongarije komt. Ze woont hier met haar Tsjechische man die als manager voor een hamburgerketen werkt. “Dóórgaan!” de lerares knikt ongeduldig naar het platinablonde meisje naast haar.

De Duitse Britta (19) werkt ook als au pair. Haar helblauwe ogen lichten op wanneer ze over haar vriendje begint. “Volgende!” kapt de lerares haar af. De enige man in het gezelschap heet Bartos (29), een robuuste Hongaar. Hij doet “iets met kunst” en is op zoek naar een atelier. Ondertussen beginnen we een beetje te smoezen met elkaar, smachtend naar nieuwe contacten in deze metropool. Britta’s telefoon gaat over. “Matteo!” Haar vriendje. Magda deelt koekjes uit en ik probeer Bartos zijn telefoonnummer te ontfutselen. We vormen een gezellig clubje.

Dan klinkt er een oorverdovende klap. De lerares houdt de liniaal, die net met volle kracht op haar bureau is neergedaald, in een hand en kijkt ons woedend aan. “Stilte!” krijst ze. “Wat denken jullie wel niet! Hebben jullie geen manieren! Kletsen doen jullie niet in mijn les!” Het wordt akelig stil. Deze juf regeert met ijzeren hand. In Italië genieten leraren nog respect. “Dit is on-ver-geef-lijk”, besluit ze. De voorstellingsronde gaat stilletjes aan weer verder, terwijl we nog nasidderen in onze schoolbanken.

Als graniet steken we af tegen de Russische Svetlana (24), die schittert als een diamant in de ruimte. Ze is bloedmooi en getrouwd met een Italiaan, drie maanden na ontmoeting. Mooi, Russisch en binnen de paradijselijke fase getrouwd. Laat ik niet meteen oordelen. In Rusland werkte ze immers als lerares Engels. De Braziliaanse Viviane (27) daarentegen lijkt met haar naaldhakken, legging en geplamuurde gezicht rechtstreeks uit een pornofilm te zijn gestapt. Wat ze hier precies doet komen we nooit te weten.

We moeten over elkaar vertellen. Britta vertelt over Amanda (25), die als enige van ons aan de raamkant zit. Het Italiaanse vriendje werpt zijn vruchten af, Britta is de beste van ons allemaal. Soepeltjes vertelt ze dat haar medecursist een befaamde modeopleiding volgt en werkt als nanny. Amanda beweegt zich in Milanese jetsetkringen en gunt niemand een blik waardig. Britta’s telefoon rinkelt weer. “Matt…”. De lerares werpt haar een vernietigende blik toe. Britta zet onmiddelijk haar telefoon uit en krimpt ineen.

Ik vertel over Bartos en probeer duidelijk te maken dat ook ik iets met kunst doe. Wanneer Bartos aan de beurt is, grijpt hij zijn kans en vertelt over Svetlana. “…en ze is natuurlijk ook heel erg mooi”, eindigt hij. Iedereen grinnikt behalve ik. Svetlana bloost. De lerares zucht geërgerd. “Neem me niet kwalijk”, zegt ze. “Blijkbaar heb je net niet geluisterd, maar ze is getrouwd. Begrepen?” Ze maakt korte metten met deze Hongaar die al Italiaanse trekken begint te vertonen. Bartos grijnst.

Na afloop wisselen we buiten telefoonnummers uit. Als de lerares voorbij stampt geeft ze me in het voorbijgaan snel een knipoog. Ik glimlach opgelucht. Amanda paradeert ons klootjesvolkexpats straal voorbij. Dan komt er een oudere wanstaltige man op een versleten vespucci aanrijden. “Mijn man!” Svetlana rent op hem af. Kate en ik blijven achter in shocktoestand. Waarom heeft ze in hemelsnaam haar baan als lerares Engels opgegeven?

“Die baan zal wel niet zo geweldig zijn geweest als ze beweert”, snuift Silvia minachtend wanneer ik haar ’s avonds mijn vraagstuk voorleg. De kinderen rollen ondertussen behendig de spaghetti op hun vork. Lorenzo is zoals gewoonlijk nooit aanwezig doordeweeks. Als bankier verlaat hij maandagochtend het thuisfront, vliegt door heel Europa en komt vrijdagavond weer binnenrollen. “Ze zeggen wel dat die Russische vrouwen onze huwelijken verpesten”.

Geschreven voor: VrouwenPower.nl, 13 september 2009