Nederlanders in Turkije, april 2010 Weinig stof, veel make-up en makkelijk in bed te babbelen: de Natasja’s. Oftewel Russische vrouwen. Van alle Oost-Europese vrouwen genieten zij wel het slechtste imago. Zo ook in Turkije. Als schaars geklede toeristen worden ze er nogal eens van verdacht ‘aan het werk’ te zijn. Wil een Natasja echt integreren, dan krijgt ze te maken met discriminatie. Uit angst voor economische schijnhuwelijken moet een Russische vrouw langer wachten op een verblijfsvergunning of wordt op grond van haar nationaliteit helemaal geweigerd. Russinnen zouden de mannen van Turkse vrouwen inpikken en verantwoordelijk zijn voor de verspreiding van aids. Arme Turken. “Ladingen vrouwen die er allemaal fantastisch uitzien! Dress to impress, of beter gezegd: undress to impress”, adviseert Tom Thumb over Rusland in zijn ‘Guide to Dating and Sex Around the World’. “Als je hier geen date kunt krijgen, keer dan huiswaarts en vergeet het voorgoed”. Een Turkse vrouw spreekt hierom haar ergernis uit op Danielpipes.org: “Turkse mannen denken dat ze extreem sexy zijn, met dank aan Russische vrouwen die niets geven om kwaliteit en hen laten geloven dat ze onweerstaanbaar zijn”. Ook filosofe en publiciste Stine Jensen merkte hun slechte imago op toen ze tijdelijk integreerde in Istanbul. “Met een Turkse man zijn ze toch een stapje dichter bij het Westen”, zegt een Turkse vrouw in haar boek ‘Turkse vlinders’. “Ik vertrouw die Russische vrouwen voor geen cent”. Hierbij gaat het om de Oekraïnse Lilya (32). Rusland, Oekraïne, allemaal een pot nat, ze zijn per definitie op geld uit. “Ik vertrouw haar meer dan alle Turkse vrouwen bij elkaar”, zei Irfan Karaer (32) in Trouw. Hij huwde de mooie Russische Angelina. ‘Turkse man haalt zijn vrouw voortaan uit Rusland’ luidde het artikel uit 2008. De Natasja is in Turkije inmiddels gepromoveerd van prostituee tot importbruid. “Ze is de perfecte vrouw, een goede moeder”, vond Gurbuz Osmanoglu, een 36-jarige bedrijfsleider van een supermarkt. Een Westerse vrouw daarentegen wordt in Turkije nog steeds als losbandig en te zelfstandig gezien. Rusland kent geen feministische cultuur. Maar waarom niet gewoon een Turkse vrouw? Osmanoglu: “Trouwen met een Turkse betekent dat je een slaaf bent, het gaat hen alleen maar om geld. En dat niet alleen, je bent ook slaaf van de schoonfamilie”. De mijlenverre afstand lost dat probleem ook meteen lekker op. De afgelopen tien jaar trouwden 200.000 Natasja’s met Turken. Kunnen de mooie en veelal geschoolde Russinnen dan geen man vinden in eigen land? Nauwelijks. Naast het gebrek aan welvaart heerst er in Rusland vooral een gebrek aan mannen. Dankzij de rijkelijke oorlogsgeschiedenis werd een hele generatie weggevaagd, waardoor het huidige Rusland tien miljoen meer vrouwen telt dan mannen. Van de Vladimirs die er zijn drinkt het gros zich vroegtijdig dood aan wodka, na thuis de nodige klappen uitgedeeld te hebben. De gemiddelde levensverwachting van een Russische man ligt op 59 jaar. Na de val van de Berlijnse muur grepen de Natasja’s dus hun kans en trokken en masse over de grens. Naar schatting stromen er nu jaarlijks zo’n drieduizend Russische vrouwen Turkije binnen. Het merendeel wordt helaas slachtoffer van vrouwenhandel. Gelukkig bestaan er ook succesverhalen onder Oost-Europese schonen. Iryna Doljnenco kwam negen jaar geleden naar Istanbul en nam haar passie voor koken mee. De Ukraïnse leidt twee succesvolle hotels in hartje Sultanahmet in Istanbul. De Turkse krant Hürriyet merkte haar onlangs op en zette haar in het Turkse zonnetje. “Als je wilt werken kan dat altijd, er is altijd iets voor hardwerkende mensen”, zei Iryna. Maar waarom dan toch dat weinig aan stof? Volgens de Oekraïnse in ieder geval niet om mannen te behagen: “Sommige mannen hier begrijpen niet dat vrouwen die naar Istanbul komen, zich voor zichzelf kleden, niet voor mannen”. Dus heren, belaag haar niet wanneer er een schaars geklede Natasja jouw richting uit komt. Ze doet het niet voor jou, ze wil alleen ware liefde. Of een goede baan. Geschreven voor: Nederlanders in Turkije, 5 april 2010